☄️ Umowa O Zwolnienie Dłużnika Z Obowiązku Świadczenia Wzór

których poręczyciel nie podniósł z tego powodu, że o nich nie wiedział (art. 884 § 2 k.c.). Niemożność zawiadomienia dłużnika o procesie, w którym dochodzone jest roszczenie wierzyciela przeciwko poręczycielowi, o czym stanowi art. 884 § 1 k.c., nie stanowi przeszkody do prowadzenia procesu pomiędzy wierzycielem a poręczycielem. Zasada: wierzyciel, czyli świadczenie do rąk nieuprawnionego nie zwalnia dłużnika z obowiązku świadczenia na rzecz wierzyciela; Wyjątki: art. 452 k. (zakres skorzystania ze świadczenia przez wierzyciela określa zakres zwolnienia dłużnika z długu) Kazus: Monika jest dłużnikiem Jarosława z tytułu umowy pożyczki. Jarosław jest 1. Niemożliwość świadczenia, za którą dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. 1.1. Charakterystyka unormowania. W przypadku gdy następcza niemożliwość świadczenia ma swoje źródło w okolicznościach, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności, zobowiązanie wygasa. Skutkiem w takiej sytuacji jest zwolnienie dłużnika z Zdarza się, że przelew przychodzi nie z konta dłużnika, tylko od obcej osoby. W tytule przelewu jest napisane, że jest to zapłata zobowiązania dłużnika, z jego wyraźnym oznaczeniem. Ma więc miejsce spłata cudzego długu. Jak w takiej sytuacji powinien się zachować wierzyciel, który dostaje wpłatę od osoby, z którą nie zawarł Zwolnić z obowiązku świadczenia pracy można pracownika wyłącznie za jego zgodą albo gdy przemawia za tym istotny i uzasadniony interes pracodawcy. Ponieważ niedopuszczenie pracownika do świadczenia pracy jest naruszeniem zobowiązań wynikających z umowy o pracę, pracodawca powinien uzyskać zgodę zatrudnionego na zwolnienie z Publikacja zawiera przystępne omówienie wielu rodzajów umów, z jakimi można się spotkać w praktyce obrotu oraz aktualne orzecznictwo. Wzory klauzul umownych przedstawiono w sposób praktyczny, z objaśnieniem i wskazaniem wariantów stosowanych w określonych sytuacjach. W opracowaniu zawarto nie tylko omówienie istotnych zagadnień stosunku zobowiązaniowego i oświadczenia woli, lecz 32. Umowy odnoszące się do osób trzecich: umowa o świadczenie przez osobę trzecią, umowa o zwolnienie dłużnika z obowiązku świadczenia, umowa o świadczenie na rzecz osoby trzeciej stosunek waluty (A do C) – wyjaśnia prawny i gosp. sens przysporzenia przez os. trzecią w wyniku Darowizna długów i ciężarów a obowiązek w zakresie PCC. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. d ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy. Chodzi przy tym o takie Zwolnienie z obowiązku świadczenia pracy w okresie wypowiedzenia. Następnie SN przypomniał, że Sąd drugiej instancji w uzasadnieniu swojego wyroku wskazał, że Powód zawarł z Pozwaną porozumienie, zgodnie z którym strony dokonują rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron z dniem 30.9.2016 r. 1Sz4. Przejęcie długu może przybierać dwojaką formę. Mianowicie następuje ono: - przez umowę między wierzycielem a osobą trzecią za zgodą dłużnika; oświadczenie dłużnika może być złożone którejkolwiek ze stron >patrz wzór umowy i ww. oświadczenia dłużnika albo; - przez umowę między dłużnikiem a osobą trzecią za zgodą wierzyciela; oświadczenie wierzyciela może być złożone którejkolwiek ze stron; jest ono bezskuteczne, jeżeli wierzyciel nie wiedział, że osoba przejmująca dług jest niewypłacalna. Oznacza to, że późniejsza niewypłacalność przejemcy nie wpływa na sukcesję długu. Niewypłacalność to stan majątku dłużnika, który nie wystarcza na pokrycie wierzytelności. Nie ma znaczenia przyczyna niewypłacalności. Każda ze stron umowy może w dowolnej formie wyznaczyć osobie, której zgoda jest potrzebna do skuteczności przejęcia, odpowiedni termin (który się ustala, rozważając konkretne okoliczności) do wyartykułowania tej akceptacji. Bezskuteczny upływ terminu jest jednoznaczny z brakiem aprobaty >patrz przykład 1. Zgoda dłużnika lub wierzyciela może być wyrażona przed zawarciem umowy przejęcia, w czasie jej zawierania, a także później. Gdy obie strony wyznaczą ten czas i będzie on różny, skutek w postaci przejęcia długu wywołuje upływ terminu najpierw wyznaczonego, czyli wskazanego przez stronę, której oświadczenie wcześniej doszło do drugiej osoby w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Wyartykułowanie akceptacji może nastąpić tak, że oświadczenie będzie złożone zarówno temu, kto ów termin wyznaczył, jak i jego kontrahentowi. Wywołuje ona skutek z chwilą zawarcia umowy o przejęcie długu. Przykład 1. Pani Sandra (wierzyciel) 29 lutego 2016 r. zawarła pisemną umowę o przejęcie długu (brak realizacji faktury za zakup materiałów budowlanych na 20 tys. zł) z panią Oliwią (osoba trzecia). Wierzycielka wyznaczyła dłużniczce, tj. pani Marcie, czas do 15 marca 2016 r. na akceptację zawiązania umowy. 4 marca 2016 r. pani Marta, w e-mailu do pani Sandry, wyraziła zgodę na przejęcie długu przez panią Oliwię. Umowa z 29 lutego 2016 r. będzie skuteczna. Aprobata dłużniczki nie wymagała dla swej ważności formy pisemnej. Mogła być wyartykułowana w wiadomości elektronicznej. Gdyby pani Marta do 15 marca 2016 r. nie zareagowała na wezwanie pani Sandry, wówczas sytuacja ta oznaczałaby brak akceptacji dłużniczki dla zawarcia umowy o przejęcie długu. Jeżeli skuteczność umowy o przejęcie długu zależy od zgody dłużnika, a ten jej odmówił, kontrakt uważa się za nie zawarty >patrz przykład 2. Gdy skuteczność umowy o przejęcie długu zależy od zgody wierzyciela, a ten na to nie przystał, strona, która według umowy miała przejąć dług, jest odpowiedzialna względem dłużnika za to, że wierzyciel nie będzie od niego żądał spełnienia świadczenia >patrz przykład 3. Dopuszczalne jest odmienne ustalenie przez dłużnika z niedoszłym przejemcą tej kwestii, wręcz wyłączenie omawianego skutku. Przykład 2. Sytuacja jak w przykładzie 1, przy czym pani Marta, w e-mailu z 4 marca 2016 r. do pani Sandry, nie wyraziła zgody na przejęcie jej długu przez panią Oliwię. Umowę z 29 lutego 2016 r. uważa się za niezawartą. Przykład 3. Pani Donata (wierzyciel) nie wyraziła zgody na przejęcie długu pani Weroniki (brak realizacji faktury wystawionej przez panią Donatę za zakup materiałów budowlanych na 30 tys. zł) przez panią Aleksandrę (osobę trzecią). Ta ostatnia ponosi odpowiedzialność względem pani Weroniki za to, że pani Donata nie będzie żądała od niej zapłaty 30 tys. zł. Umowa o przejęcie długu powinna być pod rygorem nieważności zawarta na piśmie >patrz przykład 4. To samo dotyczy zgody wierzyciela na przejęcie długu >patrz przykład 5. Z tego wynika, iż akceptacja dłużnika może być wyrażona w dowolnej postaci. Przykład 4. Sytuacja jak w przykładzie 1. Umowa o przejęcie długu z 29 lutego 2016 r. między paniami Sandrą i Oliwią będzie ważna, ponieważ strony zachowały formę pisemną. Przykład 5. Sytuacja jak w przykładzie 3 z tą różnicą, że wierzycielka wyraziła zgodę na przejęcie długu pani Weroniki przez panią Aleksandrę w esemesie. Aprobata pani Donaty będzie dotknięta nieważnością, ponieważ została wyrażona w telefonicznej wiadomości tekstowej, a nie na piśmie. Jeżeli w umowie o przeniesienie własności nieruchomości nabywca zobowiązał się zwolnić zbywcę od związanych z własnością długów, poczytuje się w razie wątpliwości, że strony zawarły kontrakt o przejęcie tych długów przez nabywcę >patrz przykład 6. W okolicznościach konkretnej sprawy strony mogą jednak dowodzić, że miały inny cel niż zawarcie komentowanej umowy. Również w tym przypadku konieczne będzie jednak pisemne (pod rygorem nieważności) wyrażenie zgody przez wierzyciela na przejęcie długu przez kupującego nieruchomość. Przykład 6. Pani Olimpia nabyła od pani Igi mieszkanie. W umowie sprzedaży zawarto zapis, w świetle którego ta pierwsza zobowiązała się uiścić za panią Igę zaległość w kwocie 5 tys. zł za wymagalne zaległości w zapłacie czynszu za owy lokal mieszkalny powstałe w okresie od 1 sierpnia do 29 lutego 2016 r. Wierzyciel wyraził na to zgodę na piśmie. Sytuację tę należy więc traktować jako zawarcie umowy o przejęcie przez panią Olimpię długu pani Igi w wysokości 5 tys. zł za ww. zaległości. Przejmującemu dług przysługują przeciwko wierzycielowi wszelkie zarzuty, które miał dotychczasowy dłużnik (np. przedawnienie, kwestionowanie zakresu zobowiązania), z wyjątkiem zarzutu potrącenia z wierzytelności dotychczasowego dłużnika >patrz przykład 7 i 8. Przykład 7. Pani Eryka przejęła dług pani Kseni (brak realizacji faktury za zakup materiałów budowlanych na kwotę 15 tys. zł) względem pani Soni. Termin zapłaty owej faktury upłynął jednak ponad trzy lata przed zawarciem umowy o przejęcie długu. Pani Eryka może zatem podnieść przeciwko pani Soni zarzut przedawnienia, ponieważ roszczenia z tytułu sprzedaży dokonanej w zakresie działalności przedsiębiorstwa sprzedawcy przedawniają się z upływem dwóch lat od daty zbycia. Przykład 8. Sytuacja jak w przykładzie 7, przy czym pani Ksenia w dacie przejęcia długu była wierzycielką pani Soni na kwotę 8 tys. zł z tytułu udzielonej jej pożyczki na zakup betoniarki B-324. Wykluczone jest jednak podniesienie przez panią Erykę zarzutu potrącenia z należności pani Soni wobec pani Kseni w kwocie 15 tys. zł z wierzytelnością pani Kseni względem pani Soni w wysokości 8 tys. zł. Przejmujący dług nie może powoływać się względem wierzyciela na zarzuty wynikające z istniejącego między przejmującym dług a dotychczasowym dłużnikiem stosunku prawnego, będącego podstawą prawną przejęcia długu; nie dotyczy to jednak zarzutów, o których wierzyciel wiedział >patrz przykład 9 i 10. To na przejemcy ciąży oblig udowodnienia, że zarzuty były wierzycielowi znane. Nie wystarczy jednak wykazanie, że wierzyciel przy zachowaniu reguł należytej staranności mógł się o nich dowiedzieć. Spełnienie przesłanki udowodnienia, że określony/e zarzut/y były wierzycielowi znane (w dacie zawarcia umowy o przejęcie długu) mogą skutkować tym, że przejemca będzie zwolniony z obowiązku spełnienia świadczenia bądź to w całości, bądź w części. Przykład 9. Pani Klaudyna przejęła dług pani Olgi względem pani Mirony (brak realizacji faktury za zakup materiałów budowlanych na kwotę 9 tys. zł), ponieważ była ona dłużnikiem pani Olgi na kwotę 4 tys. zł (od trzech lat zalega jej z zapłatą faktury za zakup materiałów budowlanych wystawionej na tę sumę). Pani Klaudyna nie może zatem podnieść w stosunku do pani Mirony zarzutu przedawnienia roszczenia o zapłatę 4 tys. zł, ponieważ dotyczy ono umowy sprzedaży materiałów budowlanych zawartej między paniami: Klaudyną i Olgą, a nie między paniami: Olgą i Mironą, w dodatku pani Mirona nie miała świadomości, że owo roszczenie pani Olgi wobec pani Klaudyny uległo przedawnieniu; Przykład 10. Sytuacja jak w przykładzie 9, przy czym pani Mirona wiedziała, że roszczenie pani Olgi wobec pani Klaudyny o zapłatę 4 tys. zł uległo przedawnieniu. Pani Klaudyna może zatem podnieść względem pani Mirony zarzut przedawnienia owego roszczenia. W rezultacie do zapłaty pozostanie 5 tys. zł. Jeżeli wierzytelność była zabezpieczona poręczeniem lub ograniczonym prawem rzeczowym (czyli np. zastawem albo hipoteką) ustanowionym przez osobę trzecią, poręczenie lub ograniczone prawo rzeczowe wygasa z chwilą przejęcia długu, chyba że poręczyciel lub osoba trzecia wyrazi zgodę na dalsze trwanie zabezpieczenia >patrz przykład 11 i 12. Owa akceptacja powinna być wyrażona najpóźniej w chwili zawarcia umowy o przejęcie długu, w przeciwnym wypadku zabezpieczenia wygasają. Przykład 11. Pani Dominika (prowadząca własną firmę) udzieliła pani Tamarze (przedsiębiorcy) pożyczkę 60 tys. zł. Zabezpieczenie stanowił zastaw na samochodzie ustanowiony przez panią Roksanę (wspólniczkę pani Tamary). Z uwagi na złą sytuację finansową, pani Tamara nie była w stanie spłacić pożyczki, zaproponowała pani Dominice zawarcie umowy o przejęcie długu przez panią Matyldę. Pani Dominika wyraziła zgodę na to. Zatem z dniem przejęcia długu zastaw umowy pożyczki na aucie, ustanowiony przez panią Roksanę, wygasł. Przykład 12. Sytuacja jak w przykładzie 11, z tą różnicą, że pani Roksana zaaprobowała dalsze trwanie zabezpieczenia, mimo przejęcia długu. Ustanowiony przez nią zastaw na samochodzie nadal stanowi zabezpieczenie pożyczki 60 tys. zł, z tym, że spłacającym tę pożyczkę będzie pani Matylda, a nie pani Tamara. Uwaga! Konstrukcja przejęcia długu odnosi się jedynie do należności cywilnoprawnych, nie zaś zobowiązań publicznoprawnych, np. podatkowych. Autorka jest adwokatem podstawa prawna: art. 519–525 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (tekst jedn. DzU z 2015 r. poz. 1830) Zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik owo zwolnienie przyjmuje. Oznacza to, że do wygaszenia zobowiązania konieczne jest przyjęcie przez dłużnika oferty wierzyciela zwolnienia z długu >patrz przykład 1. Istnieje możliwość zwolnienia tylko z części długu, np. tylko co do świadczenia głównego albo wyłącznie tych ubocznych. W pozostałym zakresie zobowiązanie będzie więc istniało nadal >patrz wzór. Brak jakichkolwiek zastrzeżeń oznacza, że zwolnienie dotyczy należności głównej i wszelkich związanych z nią świadczeń ubocznych. Komentowane zwolnienie skutkuje wygaśnięciem akcesoryjnych zabezpieczeń wierzytelności, takich jak zastaw, hipoteka czy poręczenie. Umowa o zwolnienie z długu może dotyczyć także długu jeszcze niewymagalnego w chwili jej zawierania. Nie ma również przeszkód, aby zwolnienie z długu nastąpiło z zastrzeżeniem warunku albo terminu >patrz przykład 2. O zwolnieniu z długu może też świadczyć fakt, że wierzyciel wydał dłużnikowi pokwitowanie spełnienia świadczenia, ten zaś je przyjął. W tym przypadku dojdzie do zawarcia umowy w dorozumiany sposób. Zwolnienie z długu nie wymaga żadnej szczególnej formy. Dla celów dowodowych powinno ono jednak nastąpić na piśmie. Zwolnienie z długu jednego z dłużników solidarnych nie odnosi skutku wobec współdłużników. Przykład 1. Pani Dominika nie uiściła na rzecz pani Iwy kary umownej za opóźnienie w realizacji robót budowlanych w wysokości 30 tys. zł. Ponieważ jednak opóźnienie nie było długie, pani Iwa wysłała do pani Dominiki e-mail (1 kwietnia 2016 r.), w którym poinformowała, że zwalnia ją z długu i prosi o akceptację tego zwolnienia do 8 kwietnia 2016 r. do godz. 15, zaznaczając, że brak odpowiedzi w zakreślonym terminie zinterpretuje jako brak aprobaty, a dług będzie istniał nadal. Pani Dominika w e-mailu z 4 kwietnia 2016 r. oświadczyła, że owo zwolnienie przyjmuje. Jej zobowiązanie więc wygasło. Gdyby pani Dominika nie odpowiedziała na e-maila albo wysłałaby go z opóźnieniem, nadal byłaby dłużnikiem pani Iwy na kwotę 30 tys. zł. Przykład 2. Sytuacja jak w przykładzie 1, przy czym pani Iwa zgodziła się na zapłatę kary umownej w wysokości 30 tys. zł w trzech ratach po 10 tys. zł każda, płatnych co miesiąc w ostatnim dniu danego miesiąca, poczynając od r. Po uiszczeniu I raty pani Iwa stwierdziła, że jeżeli II rata zostanie zapłacona w terminie, to zwolni panią Dominikę od obowiązku zapłaty III raty. Pani Dominika zapłaciła II ratę w ustalonym czasie, została więc zwolniona przez panią Iwę z obowiązku zapłaty 10 tys. zł (na co wyraziła zgodę). —Anna Borysewicz adwokat podstawa prawna: art. 373 oraz 508 ustawy z 23 kwietnia Kodeks cywilny (tekst jedn. z 2015r. poz. 1830) Umowa o świadczenie przez osobę trzecią polega na tym, że jakaś osoba (określana jako : dłużnik, przyrzekający, gwarant) oświadcza innej osobie (określanej jako : wierzyciel, beneficjent), że osoba trzecia zaciągnie określone zobowiązanie albo spełni świadczenie. Z faktu złożenie przez dłużnika takiego oświadczania dla tej osoby trzeciej nie wynika żaden obowiązek. Na skutek złożenia przez dłużnika takiego oświadczenia powstaje tylko zobowiązanie dla tego dłużnika. Uznaje się też, że jako rodzaj umowy z art. 391 można też kwalifikować przyrzeczenie dłużnika, że osoba trzecia spełni zobowiązanie innego podmiotu, a nie zobowiązanie własne dłużnika. Dłużnik może przyrzec, że osoba trzecie zachowa się w jeden z następujących sposobów : 1) zaciągnie określone zobowiązanie albo 2) spełni określone świadczenie. „Wykonania przyrzeczenia” przez osobę trzecią polega na w konsekwencji zaciągnięciu zobowiązania, czyli najczęściej zawarcia umowy, albo na spełnieniu określonego świadczenia, co ma miejsce wówczas gdy osoba trzecie jest już strona stosunku zobowiązaniowego, z którego zobowiązania do świadczenia wynika. Nie ma jednak przeszkód ku temu aby treścią przyrzeczenia dłużnika było to, że osoba trzecia zaciągnie zobowiązanie a następnie spełni świadczenie. Korzyścią beneficjenta jest to, że uzyskuje on „podwójną szansę” otrzymania określonego świadczenia, tj od osoby trzeciej i (pod jednakże warunkiem, że świadczenie nie ma charakteru osobistego albo nie wyłączono tego w umowie) od gwaranta. Jeżeli żadna z tych dwóch możliwości się nie spełni to beneficjent ma roszczenie odszkodowawczej w stosunku od gwaranta. Tu jedną rzecz trzeba podkreślić , mianowicie beneficjent gwarancji nie ma z prawnego punktu widzenia skutecznego roszczenie przeciwko osobie trzeciej o spełnienie przyrzeczonego świadczenia lub zaciągnięcie zobowiązania. O tym w jaki sposób jest „chroniony” jego interes decyduje stosunek prawny między gwarantem a osobą trzecią. A jaki skutek złożenia takiego przyrzeczenia ma dla dłużnika? Dla dłużnika złożenia takiego przyrzeczenia rodzi zobowiązania odszkodowawcze o charakterze gwarancyjnym. Dłużnik udziela gwarancji, że zaistnieje skutek w postaci zaciągnięcia zobowiązania lub spełnienia świadczenia. Jeżeli nie zaistnieją te skutki to dłużnik składający przyrzeczenie jest zobowiązany do naprawienie szkody. Tu istotna rzecz : obowiązek odszkodowawczy gwaranta jest jego własnym zobowiązaniem, a nie wynikiem jego odpowiedzialności za dług osoby trzeciej, które według przyrzeczenia gwaranta miała zaciągnąć zobowiązanie albo spełnić świadczenie. Jeżeli gwarant przyrzekał, że osoba trzecia zaciągnie zobowiązanie to odpowiada on wobec wierzyciela w granicach ujemnego interesu umownego, czyli za poniesione przez wierzyciela szkody jakie ten poniósł liczą, że osoba trzecia zaciągnie zobowiązanie. Jeżeli dłużnik przyrzekł spełnienie świadczenia przez osobę trzecią, to wierzyciel może żądać naprawienia szkody w granicach pozytywnego interesu umownego. Jego obowiązkiem jest pokrycie uszczerbku, który beneficjent poniósł przez to, że świadczenie nie zostało spełnione. Gwarant nie może wobec beneficjenta zasłaniać się zarzutem, że działał z należytą starannością w celu skłonienia osoby trzeciej do zaciągnięcia zobowiązania lub spełnienia świadczenia. Odpowiada on za osiągnięcie rezultatu w postaci zaciągnięcia przez osobę trzecią zobowiązania albo spełnienia przez tą osobę trzecią świadczenie. Pamiętać trzeba, że odpowiedzialność gwaranta nie jest absolutna. Przede wszystkim odpowiedzialność gwaranta „materializuje się” wówczas gdy beneficjent doznał szkody. Odpowiedzialność przyrzekającego obejmuje rezultat, czyli jego osiągnięcie i jego jakość. Nie mają znaczenia okoliczności usprawiedliwiające nieosiągnięcie tego rezultatu leżące po stronie osoby trzeciej. Wysokość poniesionej przez beneficjenta szkody oblicza się przez zastosowania metody dyferencjacji, czyli bierze się pod uwagę różnicę między hipotetycznym stanem majątku wierzyciela jaki zaistniałby gdyby osoba trzecia spełniła świadczenie a obecnym stanem majątku wierzyciela. Zamiast naprawiania szkody gwarant może spełnić inne zobowiązanie, które doprowadzi do wykonania zobowiązania (art. 391 zd. 2 Jest to tzw. upoważnienie przemienne (facultas alternativa). Pozwala ono zwolnić się z obowiązku odszkodowawczego, jeżeli sam spełni świadczenie, które według jego przyrzeczenia miała spełnić osoba trzecia (chodzi zarówno o zaciągnięcie zobowiązania i spełnienie świadczenia). W ten sposób dłużnik nie może się zwolnić z obowiązku odszkodowawczego jeżeli sprzeciwiają się temu właściwość świadczenia lub postanowienia umowne. Upoważnienie przemienne nie ma zastosowania do przypadku gdy przedmiotem zastrzeżenie było zaciągnięcie zobowiązania przez osobą trzecią. W tym jednak przypadku gwarant „nie ma czego się bać” bo odpowiada on wówczas w granicach ujemnego interesu umownego. Jeżeli dłużnik korzysta z upoważnienia przemiennego i spełnia przyrzeczone świadczenie, ponosi odpowiedzialność za niewykonanie lub nienależyte wykonanie swojego zobowiązania (art. 471 Umowa między gwarantem a beneficjentem nie jest dla osoby trzeciej źródłem obowiązków. Również stosunek prawny łączący gwaranta z osobą trzecią nie wpływa na obowiązki osoby trzeciej wobec beneficjenta. Ten ostatni stosunek prawny ma znaczenie dla roszczeń regresowych gwaranta wobec osoby trzeciej jeżeli to gwarant spełnił świadczenie zamiast osoby trzeciej. Warto pamiętać o poglądzie (E. Łętowska „System prawa prywatnego”) , że art. 391 może być rozpatrywany nie tylko jako dodatkowo zastrzeżenie umowne, ale jako samodzielny typ kodeksowej umowy nazwanej charakteryzująca się tym, że jest ona źródłem samodzielnego zobowiązania odszkodowawczego. Typem umów z art. 391 nie są stosowane w praktyce umowy, w których dany podmiot przejmuje ryzyko niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania przez inny podmiot (gwarancje bankowe i ubezpieczeniowe).

umowa o zwolnienie dłużnika z obowiązku świadczenia wzór